من چقدر ساده راه مي‌روم

تو:

چه‌قدر سخت!

من:

مي‌دوم

مثل برق و باد

راحت و رها!

تو ولي

گير كرده‌اي

توي پيچ كوچه‌ها

روي دوش من

كيف مدرسه

فكر من

وول مي‌خورد

در حساب و هندسه

روي دوش تو

بار خستگي

آرزوي كوچكت

خرد شد

در هجوم دلشكستگي!

بار زندگي

روي شانه‌هاي تو!

مانده روي برف كوچه‌ها

جاي پاي تو ...

¨

در برابر تو من چه‌قدر كوچكم

تو

مثل يك درخت

مثل يك درخت واقعي

بزرگ مي‌شوي

من ولي هنوز

كودكم!

«كبرا بابايي»