چرا سرمايه گذاري در توليد كم است؟

توليد امري است كه سرمايه گذاري در آن از آنجا كه بازدهي هايش در آينده ايجاد مي شود، نگاه بلند مدت لازم دارد. لذا تحقق شعار رونق توليد داخلي و هم چنين تحقق بسته ي سياستي اقتصاد مقاومتي كه هدف اصلي اش ارتقاء ظرفيت هاي توليدي داخلي مي باشد از طريق بهبود بلند مدت محقق خواهند شد.

براي اين كه بلند مدت اقتصاد ايران بهبود يابد بايد سياست هايي در دستور كار قرار گيرد كه نتيجه اش اعتماد به محيط كسب و كار و افزايش بازدهي توليد باشد. سرمايه گذاري همان طور كه از نامش پيداست، هزينه اي است كه به اميد بازدهي هاي پي در پي  فراوان صورت مي گيرد و اگر اين بازدهي ها به هر دليلي محقق نشود و انتظار به محقق شدن آن ها نباشد، سرمايه گذاري در آن حوزه ناامن و نامطمئن كاهش پيدا خواهد كرد. هم اكنون مسير و چشم اندازي كه براي توليد در اقتصاد ايران حاكم است، چشم انداز چندان مطلوبي نيست و به همين دليل است كه مدت ها است بحث تقاضا براي سرمايه گذاري جديد در امر توليد به فراموشي سپرده شده است و هر چه از توليد در اين چند سال صحبت به ميان آمده است، صحبت از حفظ توليد گذشته بوده است. اين نكته ي بسيار مهمي بود كه متاسفانه اقتصاد ايران به سادگي از آن گذشت و آن اين بود كه چه شد سرمايه گذاري جديد در امر توليد رو به زوال گذاشت ؟

به ادامه مطلب رجوع فرمائيد...

چرا سرمایه گذاری در تولید کم است؟

تولید امری است که سرمایه گذاری در آن از آنجا که بازدهی هایش در آینده ایجاد می شود، نگاه بلند مدت لازم دارد. لذا تحقق شعار رونق تولید داخلی و هم چنین تحقق بسته ی سیاستی اقتصاد مقاومتی که هدف اصلی اش ارتقاء ظرفیت های تولیدی داخلی می باشد از طریق بهبود بلند مدت محقق خواهند شد.

برای این که بلند مدت اقتصاد ایران بهبود یابد باید سیاست هایی در دستور کار قرار گیرد که نتیجه اش اعتماد به محیط کسب و کار و افزایش بازدهی تولید باشد. سرمایه گذاری همان طور که از نامش پیداست، هزینه ای است که به امید بازدهی های پی در پی  فراوان صورت می گیرد و اگر این بازدهی ها به هر دلیلی محقق نشود و انتظار به محقق شدن آن ها نباشد، سرمایه گذاری در آن حوزه ناامن و نامطمئن کاهش پیدا خواهد کرد. هم اکنون مسیر و چشم اندازی که برای تولید در اقتصاد ایران حاکم است، چشم انداز چندان مطلوبی نیست و به همین دلیل است که مدت ها است بحث تقاضا برای سرمایه گذاری جدید در امر تولید به فراموشی سپرده شده است و هر چه از تولید در این چند سال صحبت به میان آمده است، صحبت از حفظ تولید گذشته بوده است. این نکته ی بسیار مهمی بود که متاسفانه اقتصاد ایران به سادگی از آن گذشت و آن این بود که چه شد سرمایه گذاری جدید در امر تولید رو به زوال گذاشت ؟

عدم تمایل به سرمایه گذاری جدید به علت تیره و تار شدن آینده و چشم انداز بازدهی های تولید است، تولید کنندگان با خود می گویند من اگر بخواهم قدم در مسیر تولید بگذارم ممکن است نه تنها با سود مواجه نشوم؛ بلکه بازدهی هایم آن قدر کم و رو به نزول باشد که هزینه هایم را نیز تامین نکند. این بلند مدتِ خراب سبب شده است که سرمایه گذاری در اقتصاد ایران به سرمایه گذاری در ارز، سکه و.. تبدیل شود و متاسفانه شاهد باشیم به جای آن که به علت اصلی منحرف شدن سرمایه گذاری بپردازیم سیاست های کوتاه مدتی برای مبارزه با انحراف سرمایه گذاری، صورت گرفت که اتفاقا با وجودی که نتیجه  عکس خودش را نشان داده است ولی باز هم جایگزین سیاست های بلند مدت شده  است. سیاست های کوتاه مدت همان سیاست های خلق الساعه می باشند، افزایش نرخ ارز برای مبارزه( عملا تقویت!) سوداگران، افزایش نرخ بهره برای افزایش ( عملا کاهش!) پس انداز و افزایش قیمت ها برای افزایش ( عملا کاهش !) بهره وری، این ها از جمله سیاست های کوتاه مدتی هستند که دقیقا نتیجه عکس با انجام این سیاست ها ایجاد شد و علت اصلی ان است که کوتاه مدت در گرو بلند مدت است و تا زمانی که نخواهیم بلند مدت را اصلاح کنیم آنچه در کوتاه مدت انجام می دهیم یا خنثی و بی تاثیر خواهد بود ( عدم تاثیر گذاری در بلند مدت) و یا این که با از بین بردن بیشتر بلند مدت، کوتاه مدت را که تابع بلند مدت است بیش از پیش خراب خواهد کرد.

لذا می توان گفت افزایش نرخ بهره و افزایش نرخ ارز چون چشم انداز تولید و بلند مدت اقتصاد ایران را خراب می کنند کوتاه مدت را نیز خراب تر کرده و سیاست هایی که در جهت پوشش هزینه های تولید کنندگان از طریق حمایت های مالی است از آنجا که چشم انداز بلند مدت را بی تغییر باقی نگه می دارد، حداقل اش این خواهد بود که کوتاه مدت را در شرایط نامطلوب نگه داشته و شرایط نامطلوب را نامطلوب تر نمی کند. کمک های مالی دولت به تولید کنندگان از جمله اقدامات کوتاه مدتی است که دولت بهتر است انجام دهد؛  چرا که به حفظ شرایط بد کمک کرده و شرایط را بدتر نمی کند. ولی لازم است که دولت در کنار این اقدامات کوتاه مدت اقدامات بلند مدتی نیز در دستور کار خود داشته باشد تا از این رهگذر چشم انداز تولید را بهبود بخشد و کمک به خلق تقاضای سرمایه گذاری جدید نماید ( گذر از شرایط بد به شرایط مطلوب).

هم اکنون مشکل کاهش سرمایه گذاری تولید را باید در دو حوزه بررسی کرد، یک سرمایه گذاری جدید تولیدی و دو سرمایه گذاری شرکت هایی که قدمت چندین ساله دارند، در مورد اول، کاهش نرخ بهره کمکی به افزایش سرمایه گذاری جدید نمی کند، چرا که سرمایه گذاری جدید تابع بلند مدت است و لازم است ابتدا چشم انداز تولید و بازدهی تولید ازطریق تقویت تولید مثبت و بهبود یابد تا تقاضای سرمایه گذاری جدید ایجاد شود، مرحله ی بعد دولت می تواند با اعطای وام کم بهره کمکِ دوم خود را در مرحله دوم استمرار دهد، در مورد سرمایه گذاری در شرکت هایی که سابقه ی زیادی دارند از آنجا که پول نهاده ی تولید آنها شده است و دولت برای این که پول نهاده ی تولید نشود سیاست بلند مدتی که باید اتخاذ می کرده است را اتخاذ نکرده است، نباید آنها را در فشار هزینه ها رها کرد، لذا برای این قشر کاهش نرخ بهره برای کاهش هزینه های خود مطلوب و کمک به حفظ شرایط بد می کند، شرایط بد زمانی به شرایط خوب تبدیل می شود که بلند مدت اقتصاد ایران خوب شده و تقاضا برای سرمایه گذاری جدید ایجاد شود که انشاءالله در یادداشت بعدی نگارنده این موضوع باز شده و هم چنین به این که چرا بازدهی تولید رو به زوال گشته است و پول نهاده ی همیشگی تولید گشته است، صحبت به میان می آید.