كار به عنوان شغل افراد و وسيله درآمد آنان به شمار مي رود و آن در رابطه ميان دولت و مستخدمين و همچنين ميان كارگران و كارفرمايان بخش خصوصي معنا پيدا مي كند. اما عده اي با دارا بودن ابزار توليد و سرمايه از تفوق مادي برخوردار بوده و مي توانند شرايط خود را به ديگران تحميل نمايند و از تعهدات خويش به آساني شانه خالي كنند.در مقابل گروهي عظيم كه بقاي خود و ساير افراد وابسته به آنان، متكي به نيروي كارشان مي باشد، در وضع نامساعد قرار گرفته و نمي توانند در سطح برابر با گروه اول قرار گيرند، لذا در معرض تضييع حقوق و استثمار قرار مي گيرند. همچنين با صنعتي شدن جوامع، انسان امروزي در معرض فشارهاي ناشي از كار، ترس از حوادث، عدم امنيت شغلي و... قرار گرفته است.
عقايد روانشناسان درباره ي افرادي كه در سازمان هاي صنعتي و بازرگاني مشغول به كارند، مبين آن است كه براي بالا بردن سطح كيفي و كمي محصول ضروري است كه خدمات رفاهي را تا آنجا كه ميسر است براي كاركنان فراهم و تسهيلات لازم را براي بهزيستي و خرسند سازي آنان ايجاد كنيم، زيرا از اين طريق است كه خرسندي از كار در آنها بوجود مي آيد و منجر به بازده مثبت، بروز خلاقيت، احساس مسئوليت و در نهايت وفاداري مي شود. موثر بودن افراد در به ثمر رساندن اهداف سازمان و جوامع، بستگي مستقيم به چگونگي روحيه آنها دارد و از اين رو است كه توجه به بالا بردن سطح روحيه كاركنان سازماني در اداره امور، از اهميت خاصي برخوردار است.
